Добре дошли
Глава 1: Началото
Имало едно време едно село, наречено Малчовци. Сега, ако трябва да сме точни, то не било баш село, а махала. По думите на баба ми, били има-няма пет къщи на кръст. Ама, за да не се разсърди другата част на родата, село ще го пишем.
А ето я и историята...
Дотегнало му на дядо Малчо от габровците и решил да засели родата си на спокойно местенце. И що пък да не? К'во толкова, че внуците ще ходят по пет километра до училище и обратно? Зимата в Балкана колко сняг да има? Пък и то само до четвърти клас – колкото да могат нейде името си да напишат. Така или иначе, накрая всички ще работят на къра, а къра е близо. Умен човек бил дядо Малчо – пресметлив, разсъдлив.
Кога се преселил у новия си дом, дядо Малчо вече имал двама сина – Райко и Нено. Млади ергени, убави мъже. Зачудил се старежът за кого да ги ожени. Обикалял, па търсел, па питал, цяла каруца с череши давал, но никой не искал да прати щерките си у новото село.
Качил се един ден на каруцата дядо Малчо и, като Наполеон, започнал пет неща да прави едновременно. С едната ръка държал юздите, с два пръста на другата чесал голото си теме, с останалите три държал сламената си шапка, а с десния крак тропал притеснено, докато се вайкал.
„Ех, тия безразсъдни хора! Щерки за женене имат, за зор заман ли ги държат? Ще станат скоро на по двадесет години, стари моми – кой ще ги иска?“
Карал си така каруцала и почти бил излязъл от селото, когато една жена го спряла.
— Ей, каруцарино! Кво си дуднеш под мустакя? Снаха струва ми се си търсиш? — провикнала се жената и без да му даде време да отговори продължила. — Ние имаме една мома у къщи. Щото е малко грозничка, никой у селото не я иска. Пробвахме се на Кольо Кьоравия да я дадем, ама някой взел, че му казал, че не е убава. Та и той не я иска.
— Жено, бяла ли е много щерка ти?
— Като мляко! Инач може да не е много хубавка, ама като новите моми е – бяла.
— Не я ща! — отвърнал троснато дядо Малчо и възутен извърнал глава.
„Ух, ама и тая! Тъкмо се зарадвах, а то гледай к'ва работа излезе. Грозна мома – още по-хубаво. Вечер синът от свещи ще пести. Ама бяла... Да му се не види! Той по цял ден на къра биволите пасе – черен, та черен. Бяла жена – не. Още по-черен ще изглежда!“
Пак не свършил нищо дядо Малчо и продължи по пътя си.