Имало едно време едно село наречено Малчовци. Сега, ако трябва да сме точни, то не е било баш село, а махала. По думите на баба ми, били има-няма събрани там пет къщи на кръст. Ама, за да не ми се разсърди някой, село ще го пишем.
Дотегнало му на дядо Малчо от габровците и решил да си засели родата на спокойно местенце. И що пък да не. Кво толкова, че внуките ще ходят по пет километра до училище и обратно. Зимата в Балкана колко сняг да има. Пък и то само до четвърти клас, колкото да могат името нейде да си напишат. После всички на къра, а къра е близо. Умен човек бил дядо Малчо. Пресметлив, разсъдлив.
Кога се преселил у новия си дом, дядо Малчо вече имал двама сина – Нено и Райко. Млади ергени, убави мъже. Зачудил се за кого да ги ожени. Обикалял, па търсел, па питал, цяла каруца с череши давал, но никой не искал да прати щерките си у новото село.
Качил се на каруцата дядо Малчо и като Наполеон, започнал пет неща да прави едновременно. С едната ръка - да държи юздите, с два пъръста на другата - да си чеше голото теме на главата, с останалите три – да държи сламената си шапка, а с десния крак – да тропа притеснен, докато продължил да се вайка.
„Ех, тия безразсъдни хора! Щерки за женене имат, за зор заман ли ги държат? Ще станат скоро на по седемнадесет години, стари моми, кой ще ги вземе?“
И почти бил излязал от селото, когато една жена го спряла.
- Ей, каруцарино! Кво си дуднеш под мустакя? Щерка за женене ли търсиш? - провикнала се жената. Ние имаме една мома у къщи. Щото е малко грозничка, никой у селото не я иска. Пробвахме се на Кольо Кьоравия да я дадем, ама той пък чул, че не е убава. И той не я иска.
- Жено, бяла ли е много щерка ти?
- Като мляко! Инач може да не е много хубавка, ама като новите моми е - бяла.
- Не я ща! – Отвърнал троснато дядо Малчо и извърнал глава.
„Ух, ама и тая! Тъкмо се зарадвах, а то гледй кава работа излезе. Грозна мома, още по-хубаво. Вечер сина от свещи ще пести. Ама бяла... Да му се не види! Той по цял ден на къра биволите пасе. Черен, та черен. Бяла жена – не. Още по-черен ще изглежда!“
И продължил дядо Малчо по пътя си.